Kun je kort
uitleggen hoe je je houtsneden maakt?
In mijn
houtsnedes werk ik altijd één op één. Anders gezegd: als het papier 100 bij 65
centimeter is, dan is mijn houtplaat dat ook. Dit heb ik nodig omdat ik geen
schetsen vooraf maak, maar meteen op de plaat mijn tekening ontwikkel. Na enige
tijd kom ik tot het beeld dat ik wil, dan snij ik met gutsen en een stanleymes
mijn vormen uit. En steek alles, wat wit moet worden, weg. Daarna is het zoeken
naar wat de kleurstelling van de prent moet worden. Wanneer ik hierover zeker
ben, druk ik de plaat af. Met een rollervan rubber rol ik de inkt in de
gewenste kleur of kleuren op de vormen. Dan leg ik daar een vel papier overheen
en wrijf de te drukken delen aan met een vouwbeen. Vervolgens haal ik het
papier van de plaat en hang het vel te drogen. Dit is mijn proces bij elke
houtsnede.
Je houtsnede Z.t.2
oogt op het eerste gezicht helder en simpel. Dat hebben je houtsneden so wie
so, een paar vlakken, lijnen en kleuren, de hele techniek dwingt de maker nu
eenmaal tot het woekeren met de beperkte mogelijkheden. Als je langer kijkt,
wordt het plaatje echter ingewikkeld. Vormen lijken herschikt en gespiegeld,
het perspectief oogt vanzelfsprekend, maar toch niet helemaal in één keer
begrijpelijk. Stuur je daar op aan: het scheppen van een simpel ogend, maar bij
nader inzien toch complex plaatje met beperkte middelen?
Je spreekt
van een simpel ogend, maar complex plaatje. Als ik door een museum loop zijn
het over het algemeen die werken die
me aanspreken. Dus als antwoord op de vraag of ik in mijn eigen werk daar op
aanstuur, denk ik - hoewel niet zo bewust – dat dat zo is. Ik hou van werk, dat
is wat het is, werk dat geen grote teksten en uitleg behoeft. Dus ben ik niet
bewust bezig met het maken van ‘complexe’ beelden, maar het zijn ook geen
eenduidige verhalen. Als ik bezig ben een houtsnede op te zetten, ontstaat een
verhaal, maar dan haal ik daar weer een deel van weg en zet het weer wat anders
neer. Zo onstaat er een nieuw verhaal, dit herhaalt zich een x-aantal keer en
van ieder verhaal blijft een deel achter in het eindresultaat. Dat het wellicht
gespiegeld overkomt, komt door mijn manier van het direct opzetten op de
houtplaat. Het zit in mijn achterhoofd natuurlijk, maar ik ben niet continu
bezig met het feit dat het bij het afdrukken gespiegeld gaat worden
Je kunt bij het
genre van de houtsnede allerlei ingewikkelde verhalen houden, maar als ik me
overgeef aan mijn meer primitieve neigingen ben ik in de eerste plaats geneigd
om te denken dat houtsneden vooral lekker zijn om naar te kijken. De
hoogteverschillen tussen het onbedrukte, maagdelijk witte papier en de bedrukte
delen van het papier, de volle en verzadigde kleuren, de kordate lijnen en
scherp begrensde vlakken; het is voor iemand die zich de lust van het kijken
gunt gewoonweg smullen. Ligt het daadwerkelijk zo simpel, of doe ik de
houtsnede nu ernstig tekort?
Als je
doelt op het feit dat mijn eindproduct een helder beeld op papier is en je je
niet bezig hoeft te houden met hoe de verf is opgebracht of hoe het materiaal
is behandeld, kan ik met je meegaan. Dat is mijn
manier van werken. Maar vergis je niet. Er worden snij- en druktechnisch zeer
complexe houtsnedes gemaakt. Ze doen qua complexiteit dus niet onder voor
schilderijen en dergelijke.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.