City Bird is een esthetische foto van een uitbundige spreeuw die
op het punt staat een maaltje op te vissen: een plastic zak met een
paar oude boterhammen en wat sprotjes. Die laatste zijn naar ik aanneem net als
de boterhammen niet helemaal vers. Ze zullen ook wel wat ruiken. Levenslust en
vitaliteit komen hier met andere woorden samen met bederf. En als je een beetje
je verbeelding gebruikt, glans met stank. Speelt in je werk het samenbrengen
van uitersten - van zaken die in het dagelijkse leven gewoonlijk als gescheiden
worden gedacht en behandeld - een belangrijke rol?
Voor mij staan deze uitersten als
vanzelfsprekend naast elkaar. Ik ben opgegroeid op een boerderij, niet dat ik
zo'n dierenvriend ben, of een echte boerin, totaal niet, ik ben zo'n mietje!
Maar als je op een boerderij opgroeit, is er geen scheiding, dan is hoogstens
het één het gevolg van het ander. Over de sprotjes: de visverpakking van de
Toko zegt dat het gerookte, geel gestreepte horsmakrelen zijn en ze dragen
inderdaad een zware lucht met zich mee. Ik heb die lucht ooit eens proberen te
verdrijven, door er een flesje Chanel over heen leeg te sproeien. Maar dat werd zo’n
helse combinatie, toen ben ik maar even koffie gaan drinken.
Er wordt wel eens gezegd dat je fotowerk sterk
is geënt op de Hollandse schilderkunst van de
zeventiende eeuw. Is dat volgens jou terecht en waar zou dat dan in zitten?
Doordat ik over mijn foto’s teken, zien ze
eruit als schilderijen. Ik gebruik de schilderstechnieken in de nabewerking van
mijn foto's. Een gewone foto vind ik meestal maar saai. Ooit vroeg iemand mij:
wie zijn je favoriete fotografen? Ik noemde zonder dat ik het doorhad alleen
maar schilders op. Ik heb ook geen fotografie gestudeerd, maar vrije kunst. Ik
houd van geschilderde objecten, omdat ze dan 'echter' lijken en ik het gevoel
krijg dat ik ze bijna aan kan raken. Voordat ik de stillevens maakte, fotografeerde ik boeren in de
Achterhoek en dames op middelbare leeftijd in Marseille. Ik dacht dat ik het
geduld niet had om stillevens te maken. Maar ik vond het super spannend om in
een compositie te spelen met tijd, verwachtingen en te gruwelen van bijvoorbeeld
een dode vis hoewel ik die tegelijkertijd zo mooi vond, dat hij er toch echt in
moest, en ik maar even m'n tanden op elkaar moest zetten. Ik kijk ook heus wel naar de oude meesters,
graag zelfs. Ik probeer ze wel eens na te maken, gewoon om te proberen. Maar
dat lukt me nooit omdat ze toch echt iets anders doen, iets dat ik niet per se
hoef aan te raken. Ze zijn voller en van een andere tijd. Dus wat ik eigenlijk
wil zeggen is, ik snap de vergelijking, maar dat schilderachtige zit gewoon in
mijn handen. Mijn portretten zijn ook nooit alleen maar foto's.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.