Er is
wel eens gesuggereerd dat je Lemonheads vooral hebt geschilderd omwille van de
compositie die bepaald wordt door de diagonale lijn van linksonder naar rechtsboven.
Is dat zo?
Nou
nee. Het schilderij dateert van het begin van de jaren negentig. Het schilderij
is een bewerking van een foto op de achterkant van een platenhoes. Ik heb de hoofden
en de lichamen versneden en herschikt. Begin jaren negentig was ik als
beginnend schilder zeer geïnteresseerd
in het werk van Gerhard Richter en met name in zijn fotorealistische werken. Ik
denk dat je dat aan Lemonheads wel kunt zien. Wat ik wilde, was een schilderij
maken van een slechte foto, een foto waarop de hoofden en de lichamen van de
geportretteerde personen geheel of gedeeltelijke buiten het kader vielen of
niet voldoende belicht en zichtbaar waren. Mooie stillevens en fraaie
composities, dat hoefde ik als schilder niet meer te maken. Die waren er al
genoeg. Dat riep in mijn ogen geen spanning meer op, iets wat een slechte foto
juist wel kon oproepen.
Maar
het schilderij van die slechte foto, moest als schilderij wel een overtuigend
schilderij zijn?
Dat
klopt. Als iemand het schilderij zou zien, moest hij of zij denken, wat een
kutfoto…
En wat
een goed schilderij?
Ja.
Maar
was de diagonale compositie nu wel of niet een middel dat je gebruikte
om een goed schilderij te maken?
Nee,
niet bewust. Ik was veel meer bezig met bijvoorbeeld de knoop op het leren
jasje van de man in het midden. Als je bovenop het schilderij staat, zie je dat
die knoop een klodder verf is. Als je een paar passen afstand neemt en je
kijkt, is die klodder verf een hele overtuigende knoop. Met dat soort dingen
was ik meer bezig dan met die diagonale compositie. Dat is min of meer vanzelf
gegaan.
Tegenwoordig
maak je heel ander werk. Hoe is dat zo gekomen?
Het
gaat me als schilder om het schilderen. Lemonheads was voor mij een manier om
de mogelijkheden van het fotorealisme te onderzoeken. Op een gegeven moment had
ik dat wel voldoende gedaan, vond ik. Ik heb de betrekkelijk kleine kwasten
waarmee ik tot dan toe schilderde, ingeruild voor grotere kwasten. Dat dwingt
je om op een andere manier te schilderen. Eerst werkte ik met die grote kwasten
op doek en met acrylverf. Dat dwingt je ertoe om razendsnel te werken, want
niets droogt sneller dan acryl op doek. Dat werd een beetje teveel van het
goede. Om niet meer zo gejaagd te hoeven werken, schilder ik tegenwoordig op
paneel. Acryl blijft op paneel langer nat en je kunt op paneel nog iets weg
schuren. Bovendien gebruik ik tegenwoordig ook nog wel eens afvalmateriaal. Dat
alles leidt tot een andere manier van schilderen en tot andere schilderijen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.